GROEP VERSUS INDIVIDU

SAMEN SPREKEN

Het is essentieel om een gezamenlijke taal te ontwikkelen. Niet alleen voor de docent - om opdrachten te formuleren, maar ook voor de deelnemers - om inzichten en ervaringen te verwoorden.

‘…. Ik hief mijn armen in de lucht en de volgende beweging kwam vanzelf op gang. Het hielp me om gewoon te beginnen en niet eerst iets te bedenken.’

SAMEN KIJKEN

Deelnemers leren te kijken naar elkaars prestaties vanuit het vakspecifieke en vanuit het proces van proberen. Er worden daarbij geen waardeoordelen uitgesproken maar eerder mogelijkheden gezien, ‘werkende’ oplossingen aangeduid.

‘Toen je met je bovenlichaam bewoog met je blik strak in de verte gericht, werkte dat goed in combinatie met de tekst. Maar het was ook interessant toen Safae net het omgekeerde deed en de tekst bracht terwijl haar blik alle kanten uitging.’

Het leren vermenigvuldigt zich dus door naar elkaars oplossingen te kijken en er samen over te spreken. Deelnemers zien zo immers veel meer varianten van uitwerkingen, alternatieven waar ze zelf niet op gekomen waren, specifieke eigenheden. De medewerking van de groep in het feedbackproces zorgt voor een massa aan inzichten voor zowel deelnemers als docent.

Wanneer een individuele deelnemer iets toont en dit nadien door zowel de groep als de docent nabesproken wordt, bereikt die nabespreking iedereen. Wanneer deelnemers meeluisteren naar de commentaren op andermans inspanning, slaan ze dat op en nemen ze dat mee in hun eigen benadering van de opdrachten die volgen.

Jan Sas, educatief medewerker theater, ging met Liesbet in gesprek over groep versus individu in een theaterles: