Yannick Van Loo

/ Hoe ziet jouw muzikale coming of age eruit?

Toen ik opgroeide speelde iedereen in ons gezin muziek, maar daar moet je je geen al te idyllische voorstelling bij maken. Die muzikale ondernemingen waren niet bij elk gezinslid even succesvol. Mijn mama heeft zelfs nog verklaard dat ik van al haar kinderen het minst muzikaal talent had – daar is ze intussen wel op teruggekomen (lacht).

Ik ging naar de academie en de kunsthumaniora, maar in het klassieke muziekonderwijs heb ik me nooit op mijn plaats gevoeld. Uiteindelijk studeerde ik af als illustrator - als muzikant ben ik voor het grootste deel autodidact. Ik heb lang gewerkt als grafisch vormgever maar daarnaast zette ik ook voortdurend eigen muzikale projecten op poten en begon ik meer en meer les te geven, al verliep dat in het begin wel met de nodige horten en stoten.

/ Eerst maar eens over die eigen muziekprojecten!

In 2009 mocht ik mezelf de winnaar noemen van een internationale ukulelewedstrijd: mijlpaal! Verder staan er twee platen op mijn palmares met Les Mecs du Nord, lange tijd mijn creatieve speeltuin op vlak van muziek én songwriting. Ik heb het niet zo voor songwriters die hun ziel blootleggen in hun teksten, geef mij maar de mysterieuze personages en onmogelijke situaties à la Tom Waits en Leonard Cohen. Met de songs die we met Les Mecs maakten gingen we inhoudelijk een gelijkaardige absurde toer op.

De laatste jaren ben ik dan weer meer bezig met mijn early-swing trio Mary & Jay: muziek uit de bigband periode maar dan in een huiskamersetting. Rode draad in dat ensemble is verrassing en humor. Onze bezetting is op zich al niet voor de hand liggend: ukulele, basklarinet en accordeon. Daar halen we dan grappige muzikale gadgets bij, zoals de atamatone: je moet maar eens opzoeken hoe dat eruit ziet.

/ En die pedagogische horten en stoten?

Als je de eerste keer voor een groep belandt, dan ken je niet anders dan de manier waarop je zelf ooit les kreeg. Dat was voor mij dus het schoolse doceren waarvan ik eigenlijk zelf al ondervonden had dat het voor mij niet werkte. Ik ben me dus gaan verdiepen in hoe het anders kon.

Bepalend daarbij is de opleiding bij James Hill, de grootste ukulele-ster ter wereld. Hill schreef een methode uit waarbij ukulele wordt gebruikt als instrument om algemene muziekkennis bij te brengen. Sinds ik daarmee kennismaakte, ligt mijn focus bij het lesgeven niet meer op liedjes aanleren of een instrument leren bespelen door voor-en nadoen, maar wel op muzikaliteit bijbrengen door mijn cursisten zelf te laten luisteren en nadenken bij wat ze aan het doen zijn. Uiteindelijk is het resultaat hetzelfde want intussen leer je steeds beter je instrument bespelen, maar wel met veel meer meer inzicht en tools.

Door het lesgeven ben ik ook geworden tot de muzikant die ik nu ben. Om iets goed te kunnen uitleggen, moet je het zelf nog veel beter begrijpen. Vroeger dacht ik dingen juist aan te voelen, nu wéét ik ook precies echt hoe alles in elkaar zit.

/ Welke programmatiestunts in het cursusaanbod muziek mogen we van jou verwachten?
Mijn grote ambitie is de Wisperlingen muziek meer als kunstvorm laten beleven. Muziek is zo verstrengeld met de entertainmentindustrie dat veel mensen het enkel nog beschouwen als een kunstje dat je kan leren om indruk te maken. Ik wil graag in het cursusaanbod zoveel mogelijk kansen creëren om muzikaliteit te beleven op een kunstzinnige manier: dat gaat veel verder dan de techniek aanleren.

Ik droom ook van een klankenlabo op WISPER: een beetje zoals het beeldatelier maar dan met allemaal instrumenten (liefst ook heel wat ongewone) en geluidsmakers waarmee dan volop geëxperimenteerd kan worden. En sowieso wil ik ook het aandeel van elektronische muziek verder uitbouwen. Met een groep deelnemers op zoek gaan naar klanken en geluiden in de stad en daar composities mee maken voor een soundscape, lijkt me geweldig. En dan liefst nog opengetrokken naar andere kunstdisciplines, door beweging toe te voegen aan die soundscape, bijvoorbeeld!

/ Ben jij een crossover-adept?

Absoluut! Interdisciplinaire kunst is zo verrijkend en verbindend, het maakt je als mens én als kunstenaar groter. Hokjesdenken vind ik moordend voor de inspiratie. Alsof sommige zaken het exclusieve domein zijn van een bepaalde artistieke discipline. Fotografen trekken toch ook de straat op om de stad in beelden vast te leggen, waarom zou een muzikant dat niet kunnen doen en zo de bijhorende soundtrack componeren?

/ Denk je dat de Wisperlingen daarvoor openstaan?

Misschien niet allemaal, maar we gaan ze opwarmen hè (lacht).

/ Uitsmijtertje: hoe ziet jouw ultieme droomcursus eruit?

Een week in het kielzog van Tom Waits! Het lijkt me enorm fascinerend om eens in zijn wereld te stappen en er getuige van te zijn hoe zo’n icoon zijn muzikaal creatieproces beleeft. Hoe kiest iemand als Waits zijn muzikanten en bezetting? Hoe zorgt hij ervoor dat elk nieuw album zijn stempel draagt en tegelijk compleet anders klinkt dan het vorige? En als we dan toch bezig zijn: Philip Glass is ook uitgenodigd. En mag ik iemand tot leven wekken? Dan mag Leonard Cohen ook mee.