Poldoore

Herinner je je nog het moment waarop je dacht: dit is mijn ding?

Het begon toen ik als student voor de lol wat muziek aan het maken was met een programma dat ik op mijn nieuwe laptop had ontdekt. Ik stuurde dat dan door naar mijn kotgenoten, heel kleinschalig allemaal. Pas toen ik na een jaar of twee gecontacteerd werd door een label en daar een paar nummers mee uitbracht, kwam het echte besef: ah, er zijn blijkbaar wel mensen geïnteresseerd in wat ik maak.

Hoe begin jij aan nieuwe tracks?

Wanneer ik achter mijn computer ga zitten, heb ik in mijn hoofd wel een bepaalde stijl waarin ik iets wil maken, maar meestal draait dat dan toch uit op iets totaal anders. Ik kom andere geluiden of akkoorden of instrumenten tegen dan ik eerst in gedachten had en dat begint dan allemaal een beetje een eigen leven te leiden.

Zijn er stijlen waar je je nooit aan zal wagen?

Ik ga niet plots trance beginnen maken of zo, maar binnen mijn genre heb ik al veel uitgeprobeerd. Ik wil vooraf ook niet te lang stilstaan bij de stijl die het gaat worden, maar vooral breed experimenteren. En daar komt dan op één of andere manier toch altijd mijn eigen sound uit. Ik weet ook niet precies hoe dat komt, maar het voelt heel natuurlijk.

Zie je zelf een evolutie in je sound?

Het melancholische van in het begin zit er nog steeds in, maar de laatste nummers kregen wel een donkerder kantje in vergelijking met die positieve melancholie van vroeger. Vroeger werkte ik ook veel met samples en nu meer met instrumentale opnames. Zoveel mogelijk met mensen die ik ken, omdat ik het graag persoonlijk houd in de studio. Iemand uitnodigen waar ik totaal geen link mee hebt, zou te veel aanvoelen als pure business.

Hoe vrij laat je de muzikanten die je uitnodigt in de studio?

Ik heb altijd wel een basisidee klaar, een drumbeatje met heel makkelijke akkoorden erover, iets dat de sfeer een beetje zet. Ik houd dat bewust minimalistisch omdat ik ruimte wil laten voor eigen interpretatie van de muzikanten zelf. En van zodra ik een reeks opnames heb, gaat dat basisidee zelf vaak ook weer overboord en begin ik terug van nul met knippen en plakken, pitchen, versnellen, vertragen. Eigenlijk zoals ik met de samples vroeger ook al werkte, maar nu dus met eigen instrumentopnames.

Was het een bewuste keuze om niet meer met samples te werken?

Ja, vooral omdat ik vooral houd van de menselijke toets in wat ik maak. Alles wat je met de computer maakt klinkt zo perfect. Ik heb het wel voor de klank van een gitaar die nét niet perfect gestemd is, of de sound die je krijgt wanneer je een tape afspeelt op een oud toestel en de snelheid niet meer helemaal stabiel is. Je wordt ook veel creatiever door je te beperken tot een paar analoge instrumenten. Net omdat daar niet alles mee kan zoals op een computer.

Wat wil je in de workshops zeker meegeven aan je cursisten?

Dat je niet op enkele lessen kunt leren draaien of producen. Het is zoals een taal leren: er ook thuis mee bezig zijn is cruciaal. Vaak zie ik dat besef ook wel komen bij mensen na een paar uur prutsen met het materiaal: ok, draaien is niet zo gemakkelijk als het eruitziet (lacht). Je moet je gehoor trainen, een gepaste selectie maken, de techniek in de vingers krijgen ...

Hoe voorbereid begin jij aan de sessies met cursisten?

Niet té voorbereid. Natuurlijk zijn er altijd een paar technieken of functies die ik wil uitleggen en illustreren, maar het leuke is dat je ook op het moment zelf kunt inpikken op wat mensen willen leren of waar ze mee aan het strugglen zijn. Ik laat dus wel bewust ruimte open voor input van de groep, dat lijkt me voor iedereen het leukst.

Krijg je – zelf of bij je cursisten - ook te kampen met een writers block?

Ik denk dat niemand daarvan gespaard blijft. Vroeger kon ik mij er echt aan storen als het even niet ging, maar na al die jaren heb ik wel het vertrouwen dat het terug zal komen, dat er weer iets zal opduiken waardoor je weer vertrokken bent. In de workshops is dat minder aan de orde, omdat de mensen die les komen volgen nog zoveel te ontdekken hebben dat inspiratie niet echt het probleem is. Elk effectje dat je leert kennen, kan al tot iets nieuws leiden.

Heb je ooit de honger gevoeld om muziek te combineren met andere kunstvormen?

Ja, vooral de combinatie met bewegende visuals wil ik eigenlijk al lang eens onderzoeken. Ik ben sowieso graag bezig met het grafische, veel van mijn platenhoezen ontwerp ik ook zelf. Maar bewegend beeld, dat is nog iets anders. Het lijkt me cool om dat live te laten gebeuren, dat bepaalde samples bepaalde visuals triggeren. Wanneer ik dat bij andere optredens zie, vind ik dat altijd een meerwaarde. Het maakt het geheel ook wel visueel interessant, want anders sta je daar maar alleen op een podium. Ja, misschien moet ik er toch maar eens werk van maken bij mijn volgende plaat.

Is die volgende plaat al aan het borrelen?

Sowieso, er is altijd iets aan het borrelen. Ik heb de indruk dat het concept van een album in de elektronische muziekwereld wat aan het verdwijnen is, we leven sowieso in een tijdperk waarin de aandachtsspanne korter is en nummers één voor één gereleaset worden, mensen stellen ook meer en meer zelf hun playlists samen. En toch vind ik het het leukst om een album uit te werken rond een bepaald concept, waarbij alle nummers in dezelfde lijn liggen.

Hoe verhoudt het muziek maken en het touren zich voor jou?

Ik ben niet iemand die tussendoor veel muziek lost, dus de live sets vind ik altijd heel leuk omdat je dan eindelijk reactie krijgt op de nummers waar je zo lang in stilte aan hebt gewerkt. Tegelijk is dat natuurlijk ook heel spannend: je steekt daar dan massa’s tijd en best ook wel wat geld in, en mensen kunnen in een vingerknip een oordeel vellen. Dat blijft me trouwens verrassen: vaak zijn de nummers waarvan ik verwacht dat mensen ze het best gaan vinden, de nummers die het minst vaak beluisterd worden, en omgekeerd. Maar sowieso leer je altijd uit de reactie op je werk en dat kan je dan weer meenemen naar volgende creaties. Ik vind dat een leuke wisselwerking: jezelf een jaar lang opsluiten om muziek te maken, dan optreden en met de inspiratie die daaruit komt, weer zin krijgen om je af te zonderen en iets nieuws te maken.

Zijn er artiesten met wie je graag eens zou willen samenwerken?

Sowieso vind ik het altijd heel verrijkend om met mensen samen te zitten, maar dat hoeven echt geen grote namen of ervaren rotten te zijn. Ik leer van elke muzikant die ik tegenkom, en dus ook van mijn cursisten omdat hun aanpak soms volledig verschilt met de mijne, of omdat ze me nieuwe inzichten bieden. Ook dat vind ik een goeie wisselwerking, want producen is ook wel vaak alleen in de studio zitten natuurlijk. Als ik dat beu ben, helpt het altijd om wat mensen uit te nodigen, dat geeft me altijd materiaal waarmee ik dan terug de studiobubbel in kan.

Heb je nog een tip voor de Wisperlingen, een artiest die we absoluut moeten ontdekken?

Om de nieuwste namen te ontdekken, ben je bij mij niet aan het juiste adres vrees ik. Het gebeurt regelmatig dat ik een artiest ontdek en die blijkt dan al acht jaar oud te zijn (lacht). Een voorbeeld daarvan is Maribou State. Nieuw of onbekend zijn die al lang niet meer, maar ik vind wel dat die meesterlijk gebruik maken van dat imperfecte waar ik zo van houd, en tegelijk een super unieke sound bekomen. Maar kijk, voor hetzelfde geld vinden de lezers van dit interview dat maar niets. Da’s het mooie aan muziek hè, er bestaat niet zoiets als goed en slecht. Ik kan die vuilbak daar omgooien, dat geluid opnemen en in een loop zetten en als iemand dat fantastisch vindt, dan is dat goede muziek. Ik moet altijd lachen als er wordt gezegd dat iemand een goede muzieksmaak heeft, want eigenlijk zeg je dan gewoon dat die dezelfde smaak heeft als jij (lacht).