Lukas debuteert in 2017 met Een boek waarmee men vrienden maakt: een lijvige strip waar een mens – om tal van redenen - bijzonder moeilijk naast kan kijken. Luttele weken later stemt hij ermee in om bij ons de cursus short comic te begeleiden. Waarop wij ons in allerijl naar zijn atelier haasten om hem de kleren van het lijf te vragen.
Komt de inspiratie voor de strip uit eigen ervaringen of is het pure fantasie aan het werk?
Lukas / Wat je in het boek ziet, is het resultaat van mijn fantasie die op de loop is gegaan met dingen die ik ook effectief heb meegemaakt. Ik wist vrij snel dat het centrale thema de zoektocht naar de ik-persoon in een verhaal zou worden. Tijdens het tekenen heeft mijn verbeelding vandaaruit heel wat zijsprongen gemaakt. Die kregen allemaal een plaats in het geheel. En neen, er waren écht geen drugs mee gemoeid (lacht). Alsof je die nodig hebt om je fantasie zijn gang te laten gaan.
Het groteske is alomtegenwoordig in je werk. Moest de vorm met de boodschap stroken?
Lukas / Dit boek is nu in alle opzichten heel groot geworden. Natuurlijk kan je het ook juist heel subtiel houden om iets te vertellen, maar daar ben ik zelf nog niet aan toe. Ik wijt het aan mijn momenteel nog niet te remmen tekenplezier. De horror vacui komt altijd om de hoek kijken, maar tegelijk vind ik dat één van de leukste dingen die er zijn: puzzelen en zwoegen om elke bladspiegel tot de laatste centimeter te vullen.
Je liet ook bewust foutjes staan. Wat zit daarachter?
Lukas / Ik wilde dat mensen een authentieke afdruk in handen kregen. Zo reageerden veel vrienden aanvankelijk teleurgesteld omdat ik niets persoonlijks in hun exemplaar had getekend. Terwijl ze het gewoon niet konden onderscheiden van de rest (lacht). Voor mij mag het persoonlijke niet beperkt blijven tot de opdracht op het voorblad, maar moet het er van begin tot einde uitpuilen. De tekenen van het ontstaansproces bewust niet wegwerken in het eindresultaat hoort daarbij.
Wat komt er het eerst bij een comic, tekst of beeld?
Lukas / Voor mij is dat zonder twijfel beeld. Voor Een boek waarmee men vrienden maakt heb ik het scenario ook al schetsend uitgewerkt door te starten vanuit scènes die ik graag eens op papier wou zetten. Achteraf heb ik het scenario ook wel uitgeschreven, maar een meerwaarde had dat voor mij niet echt.
Wil je dezelfde werkwijze in de cursus toepassen?
Lukas /Als je visueel ingesteld bent, is de beste manier om je verhaal te ontwikkelen al sowieso al schetsend. Je ontdekt veel sneller welke kleuren de juiste sfeer weergeven, welke houdingen je personages typeren … Tekst is daar gewoon te beperkt voor (lacht). Eén van mijn stokpaardjes: taal wordt nog altijd beschouwd als dé manier van denken en communiceren. Terwijl voor heel veel mensen het beeldende die rol vervult.
Wat wil je je cursisten zeker meegeven?
Lukas / De vraag die mij zelf werd gesteld door Goele Dewanckel in mijn tweede jaar illustratie: waar is het plezier, Lukas? Op een bepaald moment was ik tijdens mijn studies zo gefixeerd op grootse, imposante kunst met veel pathos maken, dat ik er doodongelukkig van werd. Het werk in mijn schetsboek vond ik niet aan dat zelfopgelegde idee beantwoorden en toonde ik dus ook niet, terwijl dat wel het enige was waar ik toen plezier aan beleefde. Toen Goele me toen zei dat ik juist op dat tekenplezier verder moest, kwam het besef: je kan jezelf niet faken.
Als het niet plezant is, zijn we niet goed bezig?
Lukas / Pas op, het is niet allemaal euforie hè. Gefrustreerd wroeten op een scène is voor mij ook puur genieten. Zolang je het maar begeesterd doet, zal je zoektocht naar hoe je je verhaal in beeld brengt, vroeg of laat grafisch boeiende resultaten opleveren.
Een boek waarmee men vrienden maakt in huis halen? Mail annelies@wisper.be en vertel waarom jij met plezier een halve vierkante meter vrijmaakt voor je eigen exemplaar.