Ze stond mee aan de wieg van Mama’s Open Mic, ziet spoken word en improvisatietheater als haar yin en yang en wordt intens gelukkig van groepen waarin er gedurfd en gedeeld kan worden. Sascha over haar artistieke liefdes!
/ hoe zag jouw eerste spoken word kennismaking eruit?
Ik heb nooit een formele schrijf- of theateropleiding gevolgd. Het was mijn goede vriend en toenmalige huisgenoot Seckou Ouologuem die me ooit 's nachts aan de schrijftafel vond en me pushte om mijn werk te delen. Via de masterclasses van Kif Kif en Nuff Said leerde ik snel meer mensen kennen met dezelfde passie. Eén van hen was Elisabeth Severino Fernandes. Na afloop van een workshop van de Amerikaanse artiest Amir Suleiman kwam zij naar me toe met haar frustratie over het ontbreken van een podium in de stad voor beginnende artiesten zoals wij.
Diezelfde avond trokken we met wat mensen uit de workshop én Amir zelf naar een café. Dat was de allereerste Mama’s Open Mic: een handjevol mensen die wat gedichten aan elkaar voorlazen. Twee jaar laten werd het concept opgepikt door de Zomer van Antwerpen en werd het grootste vrij podium van Vlaanderen. Ik raad iedere beginnende podiumdichter of muzikant aan om daar de eerste stappen te zetten. Het zal aanvoelen als een warm bad!
/ je hebt verschillende artistieke liefdes: spoken word, improvisatietheater, scenarioschrijven. Hoe verhouden die zich tot elkaar?
De rode draad in al mijn artistieke bezigheden is verhalen creëren en delen en elk medium laat op dat vlak andere dingen toe.
Bij spoken word heb je rechtstreeks contact met de luisteraar: dat is heel intiem en kwetsbaar. Bovendien moet je proberen om het publiek zo snel mogelijk vast te grijpen. Het verhaal wordt als het ware teruggebracht tot de essentie. Bij scenario voel ik meer ruimte voor nuance en het uitdiepen van personages. Er is ook veel meer afstand tussen de schrijver en de 'eindgebruiker'.
En improvisatietheater, dat is voor mij gewoon losgehen. Kop leeg en gáán. Ik vind die vrijheid heerlijk. Ik heb er lang over gedaan om genoeg vertrouwen te hebben in mezelf en mijn medespelers. En soms loopt het fout, ja, maar ook dat is niet het eind van de wereld. Eens je tijdens een scène bent afgegaan voor 200 mensen, merk je dat je je steeds minder vaak geneert in het dagelijks leven. Best fijn als je zo onhandig bent als ik!
Hoe graag ik de controle behoud tijdens het brengen van een gedicht, zo graag laat ik alles los tijdens impro. Mijn yin en yang, zeg maar.
/ heb je zelf bepaalde inhoudelijke stokpaardjes?
Ik merk dat mijn teksten vaak thema’s als verlies en verdriet bevatten. Tijdens een spoken word optreden gebruik ik de bindteksten vooral om wat humor en luchtigheid in het geheel te steken. Ik heb het gevoel dat ik al een paar thema’s heb aangeraakt maar dat er op dat vlak nog veel onontgonnen terrein is.
/ wie is voor jou een inspiratie op vlak van spoken word?
Ik ben al door veel mensen geïnspireerd. Ik denk onder andere aan de Amerikaanse Aja Monet en de Nederlander Typhoon. Ze durven zich in hun teksten kwetsbaar tonen, een kwaliteit die ik – net als bescheidenheid - enorm waardeer. Bovendien deugen ze ook als mens.
Ty Phoon heeft - voor hij doorbrak met zijn album Lobi Da Basi - eens opgetreden in de kleine zaal van de Antwerpse Arenberg. Daar stond ik met een vriendin, arm om elkaars schouder, vol ontroering te kijken. Toen we naar elkaar keken, merkten we dat we allebei aan het huilen waren, waarop we spontaan de slappe lach kregen.
Ook bij Aja maakte ik zo'n magisch en onvergetelijk moment mee. We traden allebei op tijdens een poëziefestival in Havana. Aja, die Cubaanse roots heeft, heeft daar voor het eerst tantes en nichtjes ontmoet waarvan ze voor haar aankomst niet eens wist dat ze bestonden. Toen ze klaar was met haar gedicht kwamen al deze nieuwe familieleden één voor één rond haar staan voor een groepsknuffel. Toen kon ik het ook niet droog houden.
/ is er een performance waar je bijzondere herinneringen aan hebt?
Die keer in ccNova op het Kiel. De persoon die voor mij moest optreden had het statief strak vastgedraaid dus toen het mijn beurt was, kreeg ik het eerst niet los. Omdat ik daar geen halve minuut wou staan prutsen, gaf ik een gigantische snok aan het statief. Waarop het dus plots wél loskwam en de micro – die uiteraard al aanstond – keihard tegen mijn tanden knalde.
/ wie zou je graag eens uitnodigen om plaats te nemen in je publiek?
Het voltallige federale en Vlaamse parlement. Al vermoed ik dat ik voor hen geen poëtische toespraak zou houden, maar eerder wat cijfers zou voorleggen over armoede, burn-outs in de zorgsector, onbetaalde belastingen van multinationals, het failliet van het openbaar vervoer, de verwoesting van onze planeet ten voordele van de economie en meer van die gezellige dingen.
/ heb je tips voor schrijvers die het podium beangstigend vinden?
Wie extra stress krijgt van de gedachte om het podium te betreden zonder papier, moet vooral dat papier meenemen. Wanneer je bovendien je tekst op dik papier schrijft, trilt het niet zo hard mee. En begin met een tekst die je echt goed kent. Nieuw werk sandwich ik altijd ergens tussen, dan kan ik het nog goed maken als het toch niet zou lukken.
/ wat moet er in een cursus gebeuren om van jou een gelukkige docent te maken?
Ik word intens gelukkig als ik merk dat individuele deelnemers een groep worden. En dat die groep voor iedereen veilig aanvoelt: dan worden er grenzen verlegd en gaan mensen naar huis met het gevoel dat ze iets gedurfd en gedeeld hebben. Ik vind het ook prachtig wanneer er iemand een zin schrijft waarvan iedereen denkt 'ik wou dat ik dat ook had bedacht'. Dat gebeurt trouwens ook effectief tijdens elke cursus verschillende keren!