Zijn er bepaalde thema’s die jou als maker bijzonder fascineren?
De knullige pogingen van de mens om met elkaar te communiceren, daar blijf ik verliefd op. Maar wat ook vaak terugkomt is de manier waarop ons geheugen werkt en ons soms bedriegt (en de schoonheid van dat bedrog). Om troost of houvast te vinden proberen mensen een verhaal van hun eigen leven te fabriceren.
Maar ook taal an sich is vaak een vertrekpunt voor mij. Ik heb een grote liefde voor het ritme van taal: het hakkelende, stotterende, muzikale, gepingpong, … als versterker van de inhoud van een tekst. Ik werk graag met teksten die soms wat abstract of poëtisch zijn, en dus niet meteen een helder verhaal hebben. Het is boeiend om die dan om te zetten in iets theatraal of dagdagelijks en de uitdaging aan te gaan spelers via die muzikaliteit tot emotie te laten komen.
Wat doe je als je zelf even geen inspiratie vindt? In case of an artist block...
Heel veel lezen en in boeken onderlijnen, noteren, kribbelen, … Als ik dan een ‘error’ in mijn hoofd ervaar kan ik bladeren in die notities en dan komt de boel wel weer op gang. Alles wat ik doe is gepikt. Ik heb nooit plots ingevingen achter mijn bureau ofzo. Alles komt altijd ergens vandaan - onder impuls - via boeken, expo’s, muziek, … dat zet dingen in beweging.
Mijn scenebeelden zijn bijvoorbeeld heel vaak een rechtstreekse spiegeling van een beeld dat ik ergens anders heb gezien. Of mijn personages zijn gestolen van hoe ik iemand op straat heb zien wandelen. Soms zit ik een telefoongesprek af te luisteren of houdingen te bestuderen. Uit alle banaliteit valt schoonheid te puren. Vooral eenzaamheid en mensen die op zoek zijn naar verbinding – inclusief stuntele pogingen – vallen mij vaak op. De trein is bijvoorbeeld de perfecte plek voor een beetje voyeurisme.
Ook aan te raden: een saaie studentenjob gaan doen op een verzekeringskantoor. Ik heb toen uit pure verveling elke conversatie die ik hoorde, neergeschreven. De ene na de andere banale en hilarische dialoog ontstond. Dat ging van “Onze Nico, ik denk dat hem voor de mannen is” naar “Die van de buren, die gooit altijd water over onze kat. Maar deze keer hebben we ze teruggepakt” tot “Zo’n relaxzetel maakt echt wel een groot verschil in uw leven.” Geniaal. Ik heb er nog niks mee gedaan, maar die bladzijden aan ‘verzekeringskantoorpersonages’ staan al helemaal klaar voor een volgend stuk.
Je moet het jezelf oncomfortabel durven maken.
Als je moet kiezen, kies je dan voor regisseren, lesgeven of spelen?
Niet spelen in ieder geval. (lacht) Regisseren dan toch. Het ligt voor mij allemaal heel dicht bij elkaar, het een kan bijna niet zonder het ander. Als ik doceer moet ik mezelf altijd een klein beetje temperen, om het didactisch proces intact te houden, en als regisseur kan ik helemaal opgaan in een proces. Al geeft het docentschap zeker ook veel voeding en biedt het een zalige experimenteerruimte. Maar regie zal ik altijd nodig hebben. Het is zo fijn om een proces aan te gaan waarbij de spelers weten “ik ben hier in functie van een voorstelling, een geheel, samen met anderen en niet alleen in functie van mijn eigen proces”.
Wanneer is een cursus voor jou als docent geslaagd?
Als ik mensen heb zien verschieten van zichzelf. Als ze zoiets hebben van “wow, ik wist niet dat ik dit durfde”. Als ze alle gedachten die ze over theater hebben achter zich kunnen laten, en alles gewoon over zich heen kunnen laten komen.
Een cursus geven gaat eigenlijk ook altijd gepaard met mijn liefde voor theater delen. Het wordt een soort ode aan theater waarbij ik hoop dat cursisten de veelheid aan mogelijkheid op de vloer kunnen ontdekken.
Is er een WISPER cursus die je graag zelf eens wil volgen?
Hedendaagse dans! Mijn doel voor dit jaar was meer dansen. Of machtig meerstemmig. Of schrijven. Ok, ik wil duidelijk alles doen.
Stel: je krijgt onbeperkte middelen om de cursus van je dromen te organiseren. Hoe ziet die eruit?
Ik ben niet zo’n fan van onbeperkte middelen, maar eerder voorstander van beperkingen om mijn creativiteit in beweging te brengen. Maar als het moet: een live-band met gevoel voor theatraliteit, die mega goed kan inschatten welke geluiden er op welke manier en welke moment nodig zijn. En dan samenwerken naar een toonmoment toe via improvisatie. Of muisstil theater maken in de Noorse bergen, tussen de fjorden met een tekst van Jon Fosse. Maar da’s een ander verhaal. (lacht)
Soms zit ik een telefoongesprek af te luisteren of houdingen te bestuderen. Uit alle banaliteit valt schoonheid te puren.
Je geeft zowel de ‘acteren voor beginners’ als de ‘acteren verdieping’ cursus bij WISPER. Ga je daarbij als docent op een heel andere manier te werk?
Mijn voorbereidingen zijn alvast heel anders. Bij de beginners ben ik vertrokken vanuit spelvaardigheden. Elke les proberen we een totaal andere manier van spelen uit, maar spelplezier en durf zijn echt het begin. Dit probeer ik heel ‘laagdrempelig te houden’, beginners hebben nood aan toegankelijkheid en vrijheid.
In de verdiepingscursus ben ik eerder vertrokken van een aantal heel verschillen teksten, die andere spelmogelijkheden bieden. Teksten die al langer bij mij op tafel liggen, waar ik zelf ook eens mee aan de slag wil. Daar ligt de manier waarop ik wil werken nog iets meer open, en wil ik iets meer mee meanderen met de groep die ik voor me heb.
Wat is het beste creatief advies dat je zelf ooit hoorde?
Je moet het jezelf oncomfortabel durven maken.
En het is al honderd keer gezegd, maar ‘alles is al een keer gedaan’. Het is gewoon aan jezelf om die bestaande flarden samen te voegen en zo wordt het automatisch wel iets van jezelf. En in het theater: die spelers gebruiken. Die levende mensen op de vloer, dat is de grootste cadeau. Zij kunnen een goede dag of een slechte dag hebben, zich verspreken, op elkaar reageren, per ongeluk iets prachtig doen op de vloer, en hupla daar kan je mee verder.
Als afsluiter: heb je een goeie, theatrale tip voor ons?
‘One song’ van Miet Warlop schijnt nogal een beleving te zijn. https://www.mietwarlop.com/#tourdates
Minder theatraal, maar ook prachtig: ‘De herinnerde soldaat’ van Anjet Daanje. Een roman over herinneringen met een fenomenaal plot. Ik zou er echt heel graag over willen praten, maar niemand die ik ken heeft het gelezen... Dus bij deze sta ik open voor een boekenclub. Lees het en bel mij, please!
Nieuwsgierig naar méér na het lezen van dit interview?
