Acteren als een beginner

"Ik ben helemaal alleen. Niemand ziet me. Niemand heeft me nodig."

Hij heette Aaron. Hij hield meer van mieren dan van mensen. Dat zag je aan zijn favoriete T-shirt, waar Z-4195 op stond, de rebelse mier uit de film ‘Antz’. Aaron had meestal een loep bij, want zelfs de glazen in zijn rond brilletje waren niet dik genoeg om mierenkolonies van dichtbij te observeren. Hij had vrede met zijn leventje als outsider. Hij wist als enige hoe hij de koningin kon vinden.

Ik was hem helemaal vergeten, Aaron. Hij leerde me dat je een totaal eigen wereld kon bedenken, zodat je de echte wereld niet nodig had. Hij leerde me dat tekenfilms een beroep doen op acteurs. Zo ontdekte ik dat Z-4195 in het Engels vertolkt werd door Woody Allen, een acteur en filmmaker waar ik nog veel te jong voor was.

Ik moest plots aan Aaron denken toen ik me inschreef voor een cursus ‘Acteren voor beginners op donderdagavond’. Ik heb na ‘Parkplatz’ met Titus De Voogdt en Robrecht Vanden Thoren wel 17 keer tegen mijn vrouw gezegd: “Shit zeg, die gasten moeten zich geamuseerd hebben, zowel tijdens het maken als het spelen.”

Mijn vrouw geeft me geregeld een welgemikte schop onder mijn kont. “Waarom doe je niks met dat enthousiasme? Acteren is echt iets voor u.” Voor ik het wist was ik ingeschreven voor de cursus. Op weg naar de eerste les, op donderdag om 19:23 uur, voelde ik de zenuwen opspelen. Wat had ik te zoeken in een acteerles? Waarom zou ik me belachelijk maken?

Daar stond ik dan, in een kring met 13 anderen die - ik parafraseer de omschrijving van de cursus - spelenderwijs de acteur in zichzelf wilden ontdekken. 37 jaar, trillend op mijn benen. “Hallo, ik ben frietfrettende Freek.” Iedereen moest zich voorstellen aan de hand van een allitererend adjectief. En je moest het nog uitbeelden ook.

Ik maakte kennis met een nietszeggende Natan, kakelende Cara, incontinente Irene en een hele hoop andere mensen die besloten dat op donderdagavond tussen 19:30 en 22:00 alle verwachtingen van de buitenwereld buiten bleven. Het enige wat binnen mocht was overgave.

We leerden wat het betekent om ruimte in te nemen op scène. Dat kon ruimte zijn ter grootte van een olifant, maar ook ter grootte van een vlieg. We ondervonden hoe songteksten van ‘Zoutelande’ en ‘Hey Lekker Beest’ politieke speeches werden. En niemand van ons zal ooit nog een verdwaald boodschappenlijstje laten liggen. Dat blijkt meer dan voldoende om een volledig personage mee op te bouwen.

Het is op dat moment dat ik aan hem moest denken. Aaron was het eerste personage dat ik ooit speelde. In een schoolopera toen ik een jaar of 11 was. Ik voelde voor de eerste keer hoe bevrijdend het is om in de huid van een ander te kruipen. Het was fijn om Aaron nog eens tegen te komen. Ik ken de drie eerste zinnen die hij op scène uitsprak nog altijd. "Ik ben helemaal alleen. Niemand ziet me. Niemand heeft me nodig."