Wisperlingen, meet Francesca & Louise!

/ do you remember the first time your fascination for the arts started to sparkle?

Francesca: my first dance class was not a choice of my own. It was my mum who made me go because I was such a hyperactive kid. Nevertheless, it was love at first sight. And as I grew older and took more classes, I fell in love with learning how the body works and how we can respond to input with movement. Next, I started to wonder about ways to transmit the fun of this research to all kinds of moving bodies (not only those of professional dancers), and I was driven more and more towards teaching dance.

Louise: ik herinner me het moment waarop ik als kind met mijn ouders naar theater ging en op het podium onder fonkelend licht een drummer in tijgeroutfit hartstochtelijk uit zijn dak zag gaan. Ik was compleet gebiologeerd door die totaal andere wereld die daar onstond. Dat is de kern van mijn liefde voor theater gebleven en is ook de reden dat ik voor de regie-opleiding koos. Ik wil niet zozeer in de spotlights staan, maar word wel gedreven door hoe je samen met anderen nieuwe werelden kunt creëren. De energie die dan in de ruimte ontstaat, dat is mijn drug.

/ why art education and not just making art?

Francesca: I actually see a lot of similarities between performing and teaching. You need to know what you are doing, but you can never plan every single thing that is going to happen. There is a delicate balance between knowing your content and being in the moment. For me, there is a strong link between making art and art education: you have to provide a framework but also allow for developments and unexpected turns to just happen.

Louise: ik vind het ook geweldig om ergens in te duiken, dingen op je af te laten komen en het eindresultaat te vergeten. Het proces op zich boeit me: hoe je mensen kan verbinden, elkaar laat inspireren, de energie die je in groep tot stand laat komen. Als docent en regisseur zie ik het dan ook niet zozeer als mijn rol om vaststaande wijsheden over te dragen, maar vooral om tools aan te reiken die spelers stimuleren om vanuit hun eigen ideeën te durven werken.

/ which teachers inspired you when you were a student yourself?

Louise: tijdens mijn opleiding volgde ik een performance workshop van twee Nederlandse makers, Quirine Racké & Helena Muskens. Die hadden een heel indrukwekkende manier van begeleiden waarbij ze telkens bleven doorstimuleren op het positieve en aanzetten om het extreme te durven dromen. Er kwam geen enkele afbakening aan te pas, the sky was the limit. Die totale vrijheid werkte voor mij als deelnemer heel goed, ik kwam toen echt tot wat ik wou maken.

Francesca: two teachers come to mind. The first one, Paola Visciglia, came into my life when I was struggling with classical ballet techniques as a child and felt completely stuck. She made me see things differently and helped me realize that there were more options than just one, that my personality and my body were more suitable for contemporary dance.

The second one was my dissertation mentor at Trinity Laban in London, Marina Collard. I was worried sick about the theoretical part of my research, until she told me “Einstein is not going to come to your performance”. It made me drop my fears of judgement and focus on the essence of my research.

/ there are a lot of beginner misconceptions about each artistic domain. Which ones are you confronted with when teaching?

Louise: sommige spelers starten het maakproces met het idee van mij als alwetende en almachtige regisseur die hen exact zal vertellen wat ze moeten zeggen en doen. Terwijl ik dat niet ben en ook niet wil zijn. Vaak toon ik dat meteen door mijn eigen twijfels en bedenkingen uit te spreken. Ik wil daarmee geruststellen dat je als speler ook mag (en zelfs moet) uitproberen, mislukken, nadenken, experimenteren vanuit een thema, of een beeld, of de expressiviteit van je lichaam ...

Francesca: I am often confronted with a similar misconception. There is this traditional idea of a teacher showing the dance phrase and the students copying it. Some students even expect me to do a bootcamp or something. My technique is the opposite of that: as a teacher I want to promote self-discovery and help others expand their very unique movement possibilities. That is so much more rewarding than sticking my own dance phrases onto their bodies.

/ what is the role of art in a society for you?

Francesca: I am convinced that artistic activity can improve the life of everyone, even the self-declared non-artistic types. It has the unique potential to get us out of our head and see things differently. The covid pandemic may have actually helped us figure out that art is more embedded in our society than we thought. Imagine a lockdown without any type of art: it would have been a very boring time.

Louise: kunst creëert voor mij ook verbinding. Het is vaak zelfs de enige gemeenschappelijke taal die voorhanden is tussen partijen en werelden die mijlenver van elkaar af staan. Ook op plaatsen waar vrije meningsuiting allesbehalve evident is, zie je dat mensen telkens hun toevlucht zoeken tot underground kunst om zich uit te drukken en verbinding te zoeken met anderen.

/ how do you feel about online art education?

Louise: tijdens de eerste lockdown regisseerde ik een online theaterproject. Daarbij miste ik zelf de aspecten van menselijk contact enorm: echte aanraking, rechtstreekse expressie, gezamenlijke beleving. Maar als ik verder kijk, zie ik ook de positieve kanten. Een online context maakt ook andere vormen van verbinding mogelijk: plots kan je workshops volgen bij en met mensen van over heel de wereld die je anders nooit zou ontmoeten. Ook qua werkvormen zie ik ook wel voordelen aan virtuele omgevingen zoals die van games. Mensen doen er dingen die ze anders misschien niet zouden doen of durven. Het lijkt me zeker interessant om te kijken welk potentieel daar zit voor artistieke leeromgevingen.

Francesca: online and offline learning don’t exclude each other, they can be combined, resulting into new learning possibilities. For example, as a dance teacher, I want above all to pass on a positive and curious attitude to my students: “dance like nobody is watching”. But especially beginners are often very worried about how they look and are not comfortable yet with the inspiring aspect of dancers observing one another. Moving in a safe space at home during an online course might actually help to overcome that initial fear of being watched.

/ do you remember the last art work or performance that made a big impression on you?

Louise: de expo van Yves Klein. Hoe iemand zich zo kan verdiepen en toeleggen op het creëren en eindeloos perfectioneren van die ene bepaalde, specifieke kleur blauw met al haar schakeringen! Dat heeft mij niet losgelaten. Aan het eindresultaat komt geen mens meer te pas, maar je ziet er toch de hele zoektocht in van een persoon die alles van zichzelf in die kleur heeft gestoken.

Francesca: for me, it was a Monet exposition called The Immersive Experience. As a visitor you would enter a massive studio where the painting was projected onto the walls and floors, filling up the entire room in 3D. The result was that you literally embodied the painting, your skin and body became part of the projection canvas. I couldn’t resist moving to see how this would affect the painting. Throughout the experience, you could feel the collectiveness with other visitors, but you also had to make active individual choices while watching because the painting was all around you and you could never see the whole thing at once. As a spectator, it made me feel powerless and accepting at the same time.

Louise: mag ik er nog ééntje kiezen? Dan vermeld ik graag nog de muziek van Jakob Collier. Ik herinner mij nog het moment waarop ik zijn nummer “Time Alone with you” hoorde. Muziek kan mij enorm prikkelen. Er is zo veel muziek in de wereld, dat ik mijn lievelingsnummer waarschijnlijk wel nooit te horen zal krijgen. Een fascinerende gedachte.